Startpagina - Joodse visie op sterven/leven na de dood

Wat is de dood? Deze vraag kan het beste beantwoord worden met de vraag: Wat is leven? Leven is de integratie van ziel en lichaam -het ego en zijn fysieke voertuig- in een enkele entiteit. Dood is de loskoppeling van lichaam en ziel in twee gescheiden entiteiten -een scheiding van het spirituele ego van dat wat eens een voertuig was van het ego.

Ego - ziel

Het ego is de ziel, niet het lichaam. Het lichaam zal onvermijdelijk falen en de ziel is eeuwig en onverwoestbaar. De tijd van het fysieke leven waarin de ziel woont binnen en handelt door het lichaam is slechts één fase -hoewel een belangrijke fase- van zijn bestaan, een bestaan die het fysieke leven overtreft en er overheen gaat. De ziel van de persoon die we kennen en liefhebben als fysiek wezen op deze aarde gaat door na zijn of haar dood en is zich continue bewust van wat gebeurt in onze levens en ontvangt onze liefde en positieve handelingen die we uit naam van hem of haar doen.

Lichaam

Maar ook voor het lichaam is de dood niet het einde. Een fundamenteel principe van het Joodse geloof is het geloof in techiat ha-meitim, ("opstanding van de doden") -dat in de toekomst, de Goddelijk perfecte "Komende Wereld", de ziel hersteld zal worden met een herbouwd en hersteld lichaam, dus dat lichaam en ziel, wanneer ze weer verenigd worden als een levend wezen, de vruchten zullen genieten van wat zij samen voor elkaar hebben gekregen. Dus niet alleen de ziel moet geheiligd worden, ook het lichaam.

Dichotomie

De benadering van de dood wordt geleid door een serie dualismen:

We doen er alles aan om het leven te koesteren en dood te vermijden; want elk moment van het leven is heilig omdat het onze aanwezigheid van de ziel huisvest en het een integraal onderdeel is van de Goddelijke missie in het leven. Aan de andere kant wordt het moment van de dood geaccepteerd als de wil van de Ware Rechter die alleen weet wanneer de missie van de ziel in de fysieke wereld is volbracht.
We betreuren de tragische cyclus van afbraak van onze levens, terwijl we het continue traject van zijn of haar leven bevestigen.
We tonen respect voor het lichaam, die het voertuig is van de ziel, terwijl we beseffen dat het lichaam niet de werkelijke persoon is waar we om rouwen.
We proberen ons de overledenen zolang mogelijk in herinnering te houden, terwijl de overledenen waarlijk onder ons zijn.

De fundamenten van de Joodse traditie inzake dood en rouw

De dood is wanneer de ziel niet langer verblijft in het lichaam.
Het lichaam moet behandeld worden als een heilig object, maar mag niet behandeld worden alsof dit de persoon zelf is.
Men moet rouwen, maar mag niet wanhopen.
We blijven spiritueel contact houden met de overledenen door middel van Kaddiesj (gebed voor de overledenen)
We geloven dat de dood tijdelijk is en omkeerbaar; een stadium in het leven, niet de eindbestemming.

Reis van de ziel

In het Jodendom wordt niet veel gespeculeerd over het leven na de dood. Dat is iets wat het terrein is van God. De mens moet zich bezig houden met het leven op aarde om deze een woonplaats te maken voor God. Toch zijn er wel een aantal gedachten over het leven na de dood. In deze special wil ik daar aandacht aanbesteden.

Volgens het Jodendom begint het leven niet bij de geboorte en eindigt het niet bij de dood. De ziel bestond al voor de geboorte en gaat na de dood gewoon verder. De ziel is van God afkomstig en blijft eeuwig bestaan. Kort gezegd zijn er vier fasen die de ziel mee maakt:

het spirituele bestaan van de ziel voordat het het lichaam binnenkomt;
het fysieke leven;
het post-fysieke leven in het Hof van Eden (Hemel, Paradijs);
de Komende Wereld dat volgt na de opstanding uit de dood.

In deze special wordt aandacht gegeven aan het post-fysieke leven in het Hof Van Eden en in de Komende Wereld. Ook geloven Joden, hoewel lang niet iedereen, in reïncarnatie. Dit gebeurt als in het eerste leven de missie van de ziel nog niet is volbracht.